Dünya çok kirli, insanlar leşe, balçığa, çamura bulanmış yaşıyorlar, o kadar özümsemişler ki yaşadıklarını, artık pisliğin farkında bile değiller. Taaa diplerde derinlerde saf bir kalp parıldıyor. Kadın,  balçık çamuru yararak adım adım, yavaaaaş yavaş derine ulaşıyor. Pespembe, minnacık, ''bamp bamp bamp'' attığını duyuyor. Son bir hamleyle,  kalan son gücüyle uzanıyor ve dokunuyor.  Yüzü aydınlanıyor. Tüm bu pisliğin ve balçığın içinde ruhu ve bedeni arınıyor: Aşk bu, derindeki saf ve gerçek aşk. Gözleri ağır ağır kapanırken gülümsüyor, kalan son sıcak nefesinin dudaklarından çıkıp gidişinin fısıltısını duyuyordu. Kafasi bir yana, eli olduğu yere düştü yüzündeki o gülümse tüm hücrelerine tek tek doldururken, ruhuna kanat olup onu huzur içinde sonsuzluğuna  uçurdu.